زندگی

زندگی

زندگی تکرار تفکر در حلقه حیات است
زندگی معمای وجود در تفکر بشر است
زندگی آزمایشگاه صبر برای موجود کم طاقت است
و اما ؟؟؟
زندگی لطف اجباری اما شیرین خداوند است
زندگی خالی است ان را پر کن.
زندگی یک مشکل است با ان روبرو شو.
زندگی یک معادله است موازنه کن.
زندگی یک معما است ان را حل کن.
زندگی یک تجربه است ان را مرور کن.
زندگی یک مبارزه است قبول کن.
زندگی یک کشتی است با ان دریا نوردی کن.
زندگی یک سوال است ان را جواب بده.
زندگی یک موفقیت است لذت ببر.
زندگی یک بازی است برنده و پیروز شو.
زندگی یک هدیه است ان را دریافت کن.
زندگی دعا است ان را مرتب بخوان.
زندگی درد است ان را تحمل کن.
زندگی یک دوربین است سعی کن با صورت خندان و شاد با ان روبرو بشی .

عید سعید نوروز مبارک باد

خطرناک

خطرناک

لحظه خطرناکی است لحظه ای که امید جای خود را به نا امیدی می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که عجله جای خود را به صبوری می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که همدردی جای خود را به طرد کردن می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که " ما " جای خود را به من و تو می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که پریدن جای خود را به خزیدن می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که نور جای خود را به تاریکی می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که انسانیت جای خود را به خوی حیوانی دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که بخشش جای خود را به خشم دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که درک و تأمل جای خود را به لجبازی می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که جمع بینی جای خود را به خود بینی می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که صلح جای خود را به جنگ می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که منطق جای خود را به سنت می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که معنویات جای خود را به مادیات می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که عشق جای خود را به هوس می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که شراکت جای خود را به خیانت می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که آشنائی جای خود را به غریبی می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که صداقت جای خود را به دروغگوئی می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که صفا و صمیمیت جای خود را به کینه می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که خیر رسانی جای خود را به شرارت می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که عقل و تفکر جای خود را به تقلید می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که زمان حال جای خود را به زمان گذشته می دهد لحظه خطرناکی است لحظه ای که علم و منطق جای خود را به خرافات و رسوم می دهد

لحظه خطرناکی است لحظه ای که عصر حاضر جای خود را به 1450  سال گذشته می دهد

راز شقایق

راز شقایق

شقایق گفت :با خنده نه بیمارم، نه تبدارم
اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگری دارم
گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی
نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی
یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود
و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه
ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت
ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته
و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود ز آنچه زیر لب

 می گفت
شنیدم سخت شیدا بود نمی دانم چه بیماری
 به جان دلبرش افتاده بود- اما-
طبیبان گفته بودندش
اگر یک شاخه گل آرد
ازآن نوعی که من بودم
بگیرند ریشه اش را و
بسوزانند
شود مرهم
برای دلبرش آندم
شفا یابد
چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را
بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده
و یک دم هم نیاسوده که افتاد چشم او ناگه
به روی من
بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من
به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد و
به ره افتاد
و او می رفت و من در دست او بودم
و او هرلحظه سر را
رو به بالاها
تشکر از خدا می کرد
پس از چندی
هوا چون کوره آتش زمین می سوخت
و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت
به لب هایی که تاول داشت گفت:اما چه باید کرد؟
در این صحرا که آبی نیست
به جانم هیچ تابی نیست
اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من
برای دلبرم هرگز
دوایی نیست
واز این گل که جایی نیست ؛ خودش هم تشنه بود اما!!
نمی فهمید حالش را چنان می رفت و
من در دست او بودم
وحالا من تمام هست او بودم
دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟
نه حتی آب، نسیمی در بیابان کو ؟
و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت
که ناگه
روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر اوکم شد
دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشه کرد- آنگه -
مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت
نشست و سینه را با سنگ خارایی
زهم بشکافت
زهم بشکافت
اما ! آه
صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد
زمین و آسمان را پشت و رو می کرد
و هر چیزی که هرجا بود با غم رو به رو می کرد
نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب، خونش را
به من می داد و بر لب های او فریاد
بمان ای گل
که تو تاج سرم هستی
دوای دلبرم هستی
بمان ای گل
ومن ماندم
نشان عشق و شیدایی
و با این رنگ و زیبایی
و نام من شقایق شد
گل همیشه عاشق شد

؟؟؟

همیشه گفته ام جاده منتظر است... چشم من و شتاب او .... دل من و انتهای او ... خستگی پاهای من و سماجت ناتمام او ... من دلم شادی یک اسباب بازی می خواهد .. من دلم زلالی آب می خواهد نه شیشه سراب ! تو ای همسفر بیابانهای طولانی .. تو ای هم سلولی این شب زندانی ... و تو ای مسافر عشق بارانی ... من شبگردی را از گردباد بیابان آموخته ام ... دستهای تنهایت را به من بده تا دریچه های نور را نشانت دهم ..... نگران شبهای تیره نباش ... بیتاب شبهای بیقراری باش که ترا نشان خواهم داد یاس و نرگس و سوسن چه خاصیتی دارند اگر همراه من باشی

دعا...

 

دعا ...

 

خدایا در زندگی هر گز از یاد نمی برم

گرچه والدینم موهبت تولد در این دنیا را به من عطا کردند.

اما تو هستی که موهبت زندگی جاودانه را به من می بخشی!

خدایا !اگر با من باشی

چه کسی می تواند علیه من باشد؟

اگر من با تو باشم

چگونه ممکن است که دشوار ها نصیبم شوند و از میان برداشته نشوند؟

خدایا چنان نزدیکی که نمی توانم ببینمت

صدای تو هر لحظه با من سخن می گوید ،

اما من آن را نمی شنوم .

مرا به اعماق درونم ببر

تا شکوه بی پرده جمال تو را بشنوم

مرا بیاموز که پیوسته تو را بجویم

و همواره به عنوان یگانه پناه گاهم  به تو رو کنم.

ای کاش

ای کاش احساسم گلی می بود
میریخت عطرش را به دامانت
یا مثل یک پروانه پر می زد
رقصان به روی طاق ایوانت

ای کاش احساسم کبوتر بود
بر بام قلبت آشیان میکرد
از دست تو یک دانه برمیچید
عشقی به قلبت میهمان می کرد

ای کاش احساسم درختی بود
تو در پناه سایه اش بودی
یا مثل شمعی در شبت میسوخت
تو مست در میخانه اش بودی

ای کاش احساسم صدایی داشت
از حال و روزش با تو دم میزد
مثل هزاران دانه برفی
سرما به جان دشت غم می زد

ای کاش احساسم هویدا بود
در بستر قلبم نمی آسود
یا در سیاهی دو چشمانم
خاموش نمیگشت و نمی آلود

ای کاش احساسم قلم میگشت
تا در نهایت جمله ای میشد
یعنی که " دوستت دارم" می گشت
تا معنی احساس من میشد

خدا

خد ا

چون لبهایم  برای نخستین بار آماده سخن گفتن شدند و جنبیدند ، از کوه مقدس بالا رفتم و خدا را چنین صدا زدم:

پروردگارا !من تو را پرستش کرده ام . مشیت پنهان تو شریعت من است . تا روزی که زنده ام در برابر تو خضوع خواهم کرد . اما خداوند پاسخ مرا نداد بلکه مانند طوفانی سهمگین از من گذشت و از دیدگانم پنهان شد.

یک هزار سال بعد. برای دومین بار از کوه مقدس بالا رفتم و با خدا چنین سخن گفتم:

تو مرا از خاک آفریدی و از روح معنوی ات بر من دمیدی و زنده ام کردی ، پس همه ی وجودم به تو مدیون است .اما خداوند پاسخ مرا نداد و همچون هزاران پرنده ی بالدار به پرواز در آمد و از من گذشت .

یک هزار سال بعد .از کوه مقدس بالا رفتم و برای سومین بار با خدا سخن گفتم:

ای پدر مقدس! من فرزند دوست داشتنی تو هستم .با عشق و دلسوزی مرا به دنیا آوردی .با محبت و عبادت ملکوت و ملک تو را به ارث خواهم برد! این بار نیز خداوند پاسخم نداد و همچون مه، که تپه ها را می پوشاند از چشم من دور شد.

یک هزار سال بعد . از کوه مقدس بالا رفتم و برای چهارمین بار با خدا سخن گفتم :

ای اله من! ای حکیم و دانا! ای کمال و مقصود من! من گذشته ی تو و تو فردای من هستی.

من ریشه هایت در ظلمات زمین و تو روشنائی آسمانها هستی. در این هنگام خداوند به سوی من خم شد و واژ گانی شیرین و لطیف بر گوشم نواخت ؛ چنانکه دریا ، رودخانه ی سرازیر شده را در خود فرو می برد ،خداوند مرا در خود فرو برد !و چون به سوی دشتها و دره ها سرازیر شدم ، خدا نیز آنجا بود !

جبران خلیل جبران

عشق

به انتهای احساسی ارام اندیشیدم

        

 به انچه که ارامشی بزرگ است

 

 در نهایت تصویری عاشقانه

                  

 به دنبال نگاهی عاشق اما محروم

 

 تصویری که سهمی از ان نداشتم

          

 فقط حس می کردم ارامشی بزرگ است

 

 پاکی ان احساس روحم را نوازشی داد

  

 از خود پرسیدم پاکترین عشق کجاست؟

 

 که از هوی و هوس راهش جداست

     

 ناگهان حس کردم طراوتی بر وجودم بارید

 

 انقدر ارام شدم که زجر دنیا فراموشم شد

 

 بله پاکترین احساس همان تصویر خیالم بود

 

 از جنس باران که مرا جان بخشید

                                                

 از باران هم پاکتر مگر می شود بود

 

 گفتم شاید این عشق پاک مرا بشوید

  

 مرا از عشق سیراب کند

 

 این احساس که از اسمان بارید

     

 از جنس باران بود بر خاک تشنه و نا چیز

 

 و حالا من هم قدری پاک شده ام

     

 تصویر خیالم مرا تا اوج برد و ارام کرد

 

 

یا حق

خدا یا...

خدایا ... در این دنیای خاکی دلهایمان پر از لکه های سیاه معصیت است که فقط بخشش بیکران توست که این لکه های سیاه را به نور و روشنایی تبدیل خواهد کرد.

  

خداوندا ، در حضور تو آرام می گیریم و اعلام می کنیم که تو ، تنها خدای این عالم ، حاکم این جهان ، قادر مطلق و زمامدار بی چون و چرای خلقت هستی . در حالی که به قدوسیت مهیب و جلال عظیم تو می اندیشیم و در قدرت بی کران و حاکمیت مطلق تو تعمیق می کنیم ، ترس تو را در دل خود جای می دهیم ، ترسی آکنده از عشق و احترام . ترا به دلیل شخصیت بی نقص ، حکمت بی پایان ، و عدالت مطلقت ستایش می کنیم و به خاطر رحمت جاودان ، فیض بی همتا ، و خشم عظیم تو در برابر گناه ، تو را می پرستیم . در دل خود سر تعظیم فرود می آوریم و در حالی که زیبایی خیره کننده و شخصیت جذاب تو را می ستاییم در برابر تو زانو می زنیم و اعتراف می کنیم که بزرگترین نیاز ما دستیابی به مکاشفه ای عظیم از وجود تو و محبت پیمایش ناپذیر توست .

 

از تو فروتنانه می خواهیم که این نیاز را در ما ببینی .

 

دعای ما این است که :

 

طریق خود را به ما بیاموز تا تو را بشناسیم و در حضور تو فیض یابیم .

 

از تو سپاسگذاریم که درخواستهای صادقانه و قلبی ما را پاسخ خواهی داد ، ای خالق محبت